ΕΚΔΗΛΩΣΗ - ΜΠΑΖΑΡ το Σάββατο 9 Μαρτίου στις 18.00
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Λίγα λόγια για την ίδια:
Η Χριστίνα είναι απόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας και του μεταπτυχιακού προγράμματος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Επιπλέον, είναι άτομο με κινητική βλάβη. Συγκεκριμένα πάσχει από Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία τύπου 2, γνωστή και ως SMA. Για την αντιμετώπιση των καθημερινών πρακτικών δυσκολιών που επιφέρει η νόσος αλλά και τη διασφάλιση της αυτονομίας της, καθίσταται απαραίτητη η λήψη υπηρεσιών από προσωπικούς βοηθούς όλο το 24ωρο. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα δεν είναι σε θέση να σηκωθεί από το κρεβάτι, καθώς λόγω ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας της αντιμετωπίζει σοβαρές αναπνευστικές δυσκολίες.
Ύστερα από συζήτηση με τον θεράποντα ιατρό της, κρίθηκε απαραίτητη η άμεση μεταφορά της σε εξειδικευμένο Κέντρο Αποκατάστασης, προκειμένου αφενός να αποτραπεί η περαιτέρω επειδείνωση της νόσου κι αφετέρου να καταφέρει να επανέλθει στα πρότερα στάδια της υγείας της, στα πλαίσια του εφικτού.
Η Χριστίνα αυτή τη στιγμή καλείται να καλύψει ιδιωτικά το κόστος της νοσηλείας της αλλά και των προσωπικών της βοηθών, καθώς το επίδομα αναπηρίας που λαμβάνει από το κράτος δεν επαρκεί σε καμία περίπτωση για κάτι τέτοιο, ενώ οι αιτήσεις της να συμπεριληφθεί σε κάποιο κρατικό πρόγραμμα επιπλέον στήριξης έχουν απορριφθεί.
«Δεν πιστεύω στην έννοια της φιλανθρωπίας (παρότι έχω καταφύγει επανειλημμένα σε αυτήν, από ανάγκη), διότι θεωρώ ότι αναπαράγει ιεραρχικές σχέσεις μεταξύ ευεργετών και ευεργετηθέντων. Πιστεύω όμως, στην έννοια της αλληλεγγύης. Όπως η σύνθεση μιας πολυφωνικής χορωδίας, έτσι και κάθε κοινωνική αλλαγή χρειάζεται πολλές διαφορετικές φωνές, για να συντελεστεί. Ελπίζω μόνο, να μην παρεξηγηθούν τα κίνητρά μου. Κι όσοι με γνωρίζουν, εύχομαι να μην αισθανθούν ότι προδίδω τις πεποιθήσεις μου. Η συνείδησή μου είναι αρκετά μπερδεμένη. Αλλά, είναι αργά, για να πάρω πίσω, αυτά που εγώ η ίδια ξεκίνησα. Αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη της απόφασής μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Για ακόμα μια φορά, διεκδικώ σθεναρά το δικαίωμά μου να ζήσω ελεύθερη, ανεξάρτητη, ως αξιοπρεπής άνθρωπος κι ως ολοκληρωμένο κοινωνικό ον. Γιατί, η ανεξάρτητη διαβίωση δεν αποτελεί παραχώρηση ούτε προσωπική “χάρη”. Είναι δικαίωμα. Αναφαίρετο, αδιαπραγμάτευτο ανθρώπινο δικαίωμα».
«Καταγγέλω δημόσια την κοινωνική αδικία που υφίσταμαι ως ανάπηρη πολίτης λόγω της βλάβης μου, με την ελπίδα να ακουστεί η φωνή μου και να μη χρειαστεί ξανά να υποστεί κανείς τον εξευτελισμό, στον οποίο υπόκειμαι εγώ –όπως και άλλοι συνανάπηροι- όλα αυτά τα χρόνια παλεύοντας μάταια για τα αυτονόητα. Η πρόσβαση στην υγεία δε θα έπρεπε να αξιολογείται με ελιτίστικα κριτήρια, ούτε να αποτελεί προνόμιο των λίγων. Απεναντίας, θα έπρεπε να βασίζεται στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών».
.jpg)
.jpg)